کاشکی هستی زبانی داشتی / تا ز هستان پرده‌ها برداشتی گفت ای عنقای حق جان را مطاف / شکر که بازآمدی زان کوه قاف ای اسرافیل قیامت گاه عشق / ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق غیر هفتاد و دو ملت کیش او / تخت شاهان تخته بندی پیش او مطرب عشق این زند وقت سماع / بندگی بند و خداوندی صداع پس چه باشد عشق دریای عدم / در شکسته عقل را آنجا قدم هر چه گویی ای دم هستی از آن / پردهٔ دیگر برو بستی بدان آفت ادراک آن قالست و حال / خون بخون شستن محالست و محال چون ز راز و ناز او گوید زبان / یا جمیل الستر خواند آسمان ستر چه در پشم و پنبه آذرست / تا همی‌پوشیش او پیداترست چون بکوشم تا سرش پنهان کنم / سر بر آرد چون علم کاینک منم بی تفکر پیش هر داننده هست / آنک با شوریده شوراننده هست (مولانا)